Како ми го скрши срцето

Го знаеш она чувство кога од далеку гледаш како паѓа чаша, гледаш и неможеш ништо да направиш во врска со тоа. Само гледаш како во успорена снимка и сакаш да направиш нешто, сакаш да го запреш ама немоожеш? Епа јас се чувствував  така со него.Го гледав секој ден и секој ден беше поблиску до подот, секој ден малку подалеку, секој ден поблиску до крајот. И неможев да направам ништо. Го гледав само пробуваќи да впијам што повеќе од него, што повеќе да остане со мене кога него веќе ќе го нема.  А тој несвесен дека паѓа од масата, ладнокрвен и безгрижен. Незнаеше дека само што не се скршил, само што не се изгубил од мoиве очи, само што не исчезнал засекогаш. И како да му кажеш? „Еј застани, зарем не гледаш дека паѓаш, зарем не гледаш дека ќе се скршиш? Застани, само застани и направи нешто. “ Не реков ништо од тоа. Само го свртив погледот,замижав и го слушнав звукот.Падна. Се скрши. Ама не беше чаша. Срцево ми беше.А го видов, го видов каде што паѓа и неможев ништо да направам. Се скрши. И сегa.. сега некој да ми кажи каде се продава срце или да научам да живеам без него.