Мој вид на дрога

Како не се навикнав бе. Незнам како цело ова време не се навикнав. Знаеш колку време помина. Човек ќе си рече досега ќе научев. Досега ќе се навикнев. Ама не бе. Што ќе беше ова инат од срцево мое. Никако не научи дека само ќе го скрши и пак трча кај него. После секој пат,после секој ден си реков ќе се навикни барем ама не. Пак по тебе трча, пак само тебе те гледа,пак само ти постоиш. Мене ако ме прашаш стварно незнам што виде во тебе. Освен тие небесни очи во кои што се гледаат цели галаксии, таа слатка насмевка од кoјa срцето ти се стоплува веднаш без разлика на невремето во него, тој нежен допир од кој се чувствуваш најсигурно на светов и си мислиш ништо неможе повеќе да те повреди, или можеби е до твојот неоодолив начин на кој пробуваш да скријаш колку си љубоморен на некој трет не знаејќи дека нема никој ни блиску до тебе за мене или сигурно е тоа што си исклучително нервозен во моја близина и како неуспешно пробуваш да го скриеш тоа а по една чаша вино веќе зборовите сами ти излетуваат од устата. И кога сето ќе го соберам имаш совршена формула за кршење на моево срце. И како да не знае за подобро пак трча назад,пак плаче зад затворени врати и пак се враќа, секогаш се враќа. А во мојот лекарски картон пак пишува дека немам никаква историја на зависности. Тебе изгледа не те рачунаат.А незнаат дека ако нешто е штетно по моево здравје тоа си ти. После се изгледа дека најлошата дрога за еден човек е друг  човек.