Утредента имаше невреме, едно класично старо добро летно
невреме со силен дожд и малку свеж ветар колку да ти ја наежи кожата. Се слушаа
силни грмотевици одвреме на време на краток временски интервал веќе со часови а
секој пат те изненадаваа како првпат во животот да ги слушаш. Абе ти се чини
земјава ја преместуваја секој пат . Небото беше сиво а птиците преплашени.
Луѓето неспремни трчаа да најдат заклон некаде а мене, мене секој покрив ме
задушуваше и само сакав да бидам таму надвор кај дождот, таму кај ветрот и
сивото небо, музика да ми биде громот. Таму сакав да бидам како своја на
своето. Мајка ми пак вели дека не било толку страшно, обичен дождлив ден беше
ми рече. А јас пак се израдував, си реков барем еден ден сите видоја како е да
имаш громови на душа. Не ме сфаќај погрешно де јас си ги сакам моите громови,
јас си го сакам невремево во мене. Јас не знам како без него.
Нема коментара:
Постави коментар